2013 - Colombia / 130427 zaterdag

zaterdag 27 april 2013 – Neiva verblijf

Ochtend – Neiva in hotel

Vandaag mocht ik uitslapen, maar kwart voor vijf was de uiterste houdbaarheid van mijn slaap, nog geen vijf uur. Ik had op meer gehoopt. Na het ochtend ritueel heb ik een gezellig lang gesprek met Charl gehad, mijn zoon. Skype met beeld lukte en dat geeft wel een heel dichtbij gevoel. Helma was nog niet online, er was stroomstoring in de straat waardoor ze het hek niet uit kon en nu is ze met een geleende auto boodschappen doen. Ik hoop haar zo te spreken.

 Genieten zo even met Charl te praten

In de tussentijd heb ik mijn mailen bijgewerkt, afspraken gemaakt voor de TU en een nieuwe blog geschreven over ‘Biobrandstoffen direct uit de atmosfeer?’ en geplaatst op http://www.michielhaas.nl.

Daarna zag ik dat Helma on-line ging en heb ik haar gebeld en ze nam op met beeld. Leuk weer even te praten, jammer dat na een kwartier de verbinding het voor gezien hield.

Vervolgens ontbijten, alleen, bestellen lukte met handen en voeten, maar het ging mis bij de rekening. Ik moet hier iedere dag tekenen voor mijn ontbijt en nu was mijn ontbijt ineens ruim 7.500 pesos, terwijl een normaal ontbijt standaard 1.700 is. Maar dat was een vergissing mijnerzijds, standaard is 17.000, foutje met de komma. Dat zal best nog wel vaker overkomen, ik kan er niet zo erg aan wennen dat een Euro ongeveer 2.200 pesos is.

Ochtend – Neiva project bezoek Bosques de Baviera

We werden opgehaald door een mij onbekende en ik wist ook niet precies waar we heen zouden gaan, Juan en ik. Maar het bleek een bouwproject te zijn in het westen van de stad, waar nog vrij dicht bij het centrum langs de Magdalena River bouwlocaties liggen. Mooie plek, en hier wordt het eerste project gerealiseerd met een groendak. Dat laatste zou ik anders interpreteren, er is ongeveer 30% groen op het dak, de rest is ingedeeld voor terrassen.

  Links de projectlocatie, midden het vermeende groendak, zie je het groen? En rechts of onder het gezeldschap, in rood rechts de baas, was verder nergens bij, links in wit, vermoedelijk zijn zoon, sprak Engels en was erg geinteresseerd 

We werden ontvangen door de architect, maar waarschijnlijk de eigenaar en ontwikkelaar, en nog twee projectarchitecten (vermoedelijk een de zoon van de eigenaar, en een project ingenieur. Ze hebben het project uitgelegd, met de nodige trots en daarna mocht ik mijn commentaar geven. Een luxe project met hoge prijzen, tussen de 195 en 320 miljoen pesos, zijnde $ 97.500 en 160.000. Dat is wat anders dan sociale woningbouw van 1/10 van die prijzen. Bij alle projecten die ze hier maken zijn meteen algemene voorzieningen opgenomen als beschaduwde sportfaciliteiten en als het wat meer mag kosten ook fitness en zwembad, zo ook hier. Maar heel eerlijk gezegd vond ik dat ze veel te weinig uit de schitterende locatie hebben gehaald. Er worden vijf torens van 10 verdiepingen gebouwd, waarvan er twee vooraan staan en de anderen erachter en die hebben dus geen rivierzicht en dat is spectaculair. Dus heb ik gevraagd hoe hoog ze mochten bouwen, wel 15 verdiepingen. Dat zou de mogelijkheid geboden hebben om de eerste torens 8 hoog te maken, daarachter bijvoorbeeld 12 en daarachter 15 lagen, zo verlies je geen woningen, in tegendeel je krijgt er meer en er zijn veel meer appartementen met spectaculair rivierzicht. Een gemiste kans. Ze werpen allemaal tegen dat dat te duur is, maar dat is flauwekul, de bouw is niet duurder, maar de voorbereiding door architect en constructeur is duurder, maar dat is een schijntje in vergelijking met de bouwkosten. Ze maken hier allemaal stempel projecten, dat wil zeggen ze herhalen iets eindeloos en zo krijg je hele eentonige bebouwing, geen enkele variantie, ja soms in de kleur van de entreepartij. Jammer. Voorts heb ik ze aangesproken over de constructie en dat leverde een hele leuke discussie op met veel schetsen en uitleg over en weer, uiteindelijk heb ik de betonconstructie van de watertoren helemaal op foto’s laten zien en hoe de kop er op gehesen is. Was boeiend. Verder spraken we over PV, begroening, LED verlichting enz. Vervolgens hebben we de in aanbouw zijnde toren beklommen tot de achtste verdieping met de trap. Maar het uitzicht was echt heel mooi.

   Links het gebouw in aanbouw, midden het spectaculaire uitzicht over de Magdalena  River en rechts zo ziet verdieping 8 er momenteel uit, ook geen valbeveiliging

Daarna kregen we de koffiefabriek te zien die dezelfde familie er achter heeft staan. Een rondleiding door de sorteerder enz. Ook wel leuk.

   Links de verpakte koffie voor de Nederlandse markt, we kregen een pak mee, midden zo drogen ze hier koffie, zoals ook in India, Indonesie en China, de laatste foto is de koffie sorteerder, op grootte en kwaliteit wordt gesorteerd 

Om een uur werden we weer bij het hotel afgeleverd, waar we meteen door onze privé taxichauffeur werden opgehaald om naar het Hara Krishna restaurant gebracht te worden, blijkbaar weet Juan niets anders te vinden. Trouwens niets mis mee, heerlijk eten, maar steeds iets te veel voor me en op een of andere manier krijg ik een opgeblazen gevoel ervan.

Om twee uur weer terug in het hotel, vrij tot vijf uur.

Middag – Neiva

De middag heb ik gebruikt om een beetje te doezelen, maar om vier uur belde Juan dat de plannen veranderd waren. Hij had inmiddels uitgecheckt en was niet meer in het hotel, hij zou de afspraak van vanmiddag, de warme baden, proberen te verschuiven naar morgen en dat zou hij me nog laten weten. Dus ineens was mijn middag vrij, terwijl ik al klaar stond met mijn zwembroek en handdoek om te gaan. Jammer.

Vervolgens ben ik maar in de buurt gaan wandelen, we zitten per slot van rekening in het centrum en daar is vast van alles te beleven. Eerst de naastgelegen kathedraal bekeken, alleen van buiten, daarna een andere kerk bekeken, die stampvol zat tijdens een dienst. Het ‘Provinciehuis’ bekeken, ligt aan hetzelfde plein als ons hotel en daarna wat kleine straatjes in. Neiva is best een behoorlijke stad met 600.000 inwoners zeggen ze, maar ik vind de stad zeer overzichtelijk en helemaal geen grote indruk maken. Om dat te bevestigen, tijdens mijn 3 uur durende wandeling ben ik drie bekenden tegengekomen. Niet mensen die in de zaal zaten waar ik presentaties heb gegeven, maar mensen waar ik mee gesproken heb, twee van de verschillende bedrijven en een de kok van ons lunch restaurant. Ze herkenden mij allemaal en ik hun, handje geven, beleefdheden in Spaans en Engels uitwisselen en weer verder. De uitnodigingen voor een biertje heb ik voorbij laten gaan.

   In Neiva zijn alle taxi's geen en klein, midden de kathedraal en rechts dit kleurrijk geheel kan ik nooit zomaar voorbij lopen

Op een gegeven moment ben ik de stad uitgevlucht vanwege de enorme herrie die er op staar heerst. Ieder kraampje heeft muziek en een versterker, sommige winkels ook, soms staat er iemand op staar met microfoon iets te verkopen, ik werd er gek van. Maar ja, ik ben van de regen in de drup gekomen. Het is vanavond in het hotel feest. Er treden twee zangers op, waarvoor je beneden in de lobby kaarten kunt kopen. De voorstelling is op het dakterras, verdieping 5, ik kijk er op uit als ik naar buiten kijk. De muziek ook, die nu al stevig bezig is. Dat wordt pas laat gaan slapen, vrees ik.

 Dit gezellig uitziende plaatje verraadt niet wat een enorme herrie er uit zo'n straatje komt, is nauwelijks gewoon doorheen te lopen

Als avondmaaltijd heb ik weer wat boodschappen gedaan, vooral drinken, wat yoghurt en wat kaas.

Ik moet werken aan mijn presentatie voor Senna en de workshop die ik wil geven en waarin ik de studenten wil laten werken, dat vraagt een stevige voorbereiding, dus daar krijg ik vanavond alle tijd voor.