2013 - Colombia / 130502 donderdag

donderdag 2 mei 2013 – Neiva – Bogota  

Ochtend – evaluatie Sena

Vandaag is een regendag, soms pijpenstelen, soms druppels. Het regende al toen ik wakker werd om 6 uur. Meteen begonnen met inpakken, want vanmiddag vertrek ik naar Bogota. Mijn koffer is een stuk voller met de beide pakken koffie die ik kreeg, helaas passen mijn schoenen er dus niet meer bij, die zitten nu in mijn rugzak.

Mijn ontbijt wens werd opgenomen door een dame die eerder weigerde omdat ik alleen Engels sprak en nu een beetje Spaans probeer bij de bestelling. Maar het liep toch anders. Ik kreeg twee ananas sappen en een kaasomelet, maar geen brood, boter en jam. Kwam me wel goed uit, maar toch verrassend.

Ik was net klaar met ontbijten en wilde Helma nog even skypen, toen Johanna al in het hotel stond om me op te halen, een half uur eerder dan mijn schema aangaf. Dus nog snel even naar boven, skype proberen en grote rugzak pakken. Verbinding helaas niet mogelijk, jammer.

Bij Sena aangekomen was daar Fermin, de onderdirecteur slechte chauffeur, hij heeft nu een naam en Humberto en een onbekende dame + een Engelse leraar die vertaalde.

  De regen ging er stevig tegenaan, het schijnt nu regenseizoen te zijn, maar zoveel regent het ook weer niet, na de regen was het vanmiddag erg benauwd; daarnaast de evaluatie bij Sena

Ik heb de presentatie die ik voor Bogota morgen aan het voorbereiden ben, erbij gepakt en die besproken. Er werden aantekeningen gemaakt en er werden discussies gevoerd. Fermin wil beslist dat ik terugkom om het project in Doche te begeleiden. Hij wil een overeenkomst met NIBE maken om daarvoor te zorgen. Klinkt allemaal positief, maar ik zit hier niet om acquisitie te voeren voor NIBE, maar sta er zeker niet afwijzend tegenover. Wacht wel af wat de toekomst brengt. Humberto gaat de ABCD methode verder uitwerken wat ook voor Sena een waardevol hulpmiddel kan en zal zijn. Van Johanna en Humberto kreeg ik twee grote zware boeken over Neiva en de bouw in Colombia en van Antonio, zoon Johanna, kreeg ik nog een klein boekje met opdracht erin. Lief.

Inmiddels zit ik nu te schrijven en te werken aan mijn presentatie van morgen in het kantoor van Johanna en heb net even met Helma gesproken.

Middag – kantoor Johanna

Johanna wilde beslist met me uit lunchen, lastig, zij spreekt geen Engels en ik geen Spaans, maar we zijn naar het vegetarische Hara Krishna restaurant geweest en hebben daar gegeten, ze vond het heerlijk (maar zal haar vlees wel gemist hebben). Daarna weer op haar kantoor gewerkt aan mijn presentatie van morgen, gaat de goede kant op. De dames van het kantoor van Johanna wildeieder voor zich met mij op de foto voor hun facebook pagina, als tegenprestatie heb ik alle drie de dames samen op de foto. Om twee uur zijn Johanna en ik samen naar mijn hotel gelopen, waar ik mijn kamer ontruimd heb en nog gauw mijn koffer heb omgepakt, want ik moest de boeken kwijt en wilde eigenlijk mijn schoenen ook niet in mijn rugzak hebben. Johanna heeft keurig alles van mij in het hotel afgerekend, in totaal meer dan 1,3 miljoen pesos, wat een bedragen toch. Daarna samen gewacht op Humberto die me naar het vliegveld zou brengen. Was eigenlijk de taak van Comfamiliar, maar die dame maakt zich er wat te gemakkelijk vanaf. Johanna heeft mij beloofd dat ze volgende keer dat ik kom Engels zal spreken en ik moet dan Spaans spreken. In beide situaties heb ik een hard hoofd, maar het is misschien wel handig als ik iets Spaans ga begrijpen en spreken, als er werkelijk meer richting Colombia gaat komen.

  De dames van het kantoor van Johanna en de Fokker50 die het weer deels liet afweten, waardoor we een vertraging hadden van ruim twee uur

Vlucht Neiva - Bogota

Op het vliegveld bleek mijn koffer maar liefst 24,5 kg, op de heenreis was hij 18,5 kg. Boeken zijn erg zwaar en de koffie blijkbaar ook. Maar goed de koffer werd geaccepteerd zonder problemen, op de andere vluchten mag ik overal 23 kg meenemen, hangt samen met business class. Om kwart over drie zat ik klaar bij de gate, waar ik me om 15.47 uur moest melden, rare tijd trouwens. Mijn vliegtuig kwam te laat aan, maar vertrok nog veel later. Er werden steeds mededelingen in het Spaans gedaan, maar aan de gezichten zag ik dat het weer een tijd ging duren. Uiteindelijk zijn we om 18.30 opgestegen, twee uur later dan gepland. Er is iets met die Fokker 50 vliegtuigen, ze zijn klein en bedoeld voor de kleine afstanden en gelden als uiterst betrouwbaar, maar ze zijn al oud.

Door het lange wachten gaan je bepaalde zaken opvallen. Er stond beveiliging 4 man sterk met een röntgen apparaat voor de rugzakken, een tolpoortje om metalen te scannen en een man met een soort tennisraket om je lijf even af te tasten en er was iemand bij de deur aan het controleren. Uiteraard was er ook politie die je paspoort controleerde. De vier beveiligingsmannen hadden gemakkelijk gehalveerd kunnen worden in aantal, dan zouden ze zich nog rot vervelen, want zoveel vliegtuigen vertrekken er niet, maar dan verveelde de helft zich maar. Voorts was er een lange slanke man, Spanjaard, die nagenoeg de hele drie uur dat ik daar zat aan de telefoon zat. Hij moest even onderbreken omdat zijn telefoon door het röntgen apparaat moest, maar voordat hij de rest van zijn spullen bijeen had, zat hij alweer aan de telefoon.

  De verveelde beveiliging en de beller die van geen ophouden wilde weten, een toekomstige klant voor een hersentumor? Door mijn camera kan ik heel ver inzoomen, waardoor ik dit soort foto's heel ongemerkt kan nemen

Wat er met het vliegtuig aan de hand was weet ik niet, maar ik heb helaas daardoor geen foto’s kunnen maken van de Magdalena vallei, wat me op de heenweg niet lukte omdat ik geen raamplaats had en nu was het al donker. Er kwam een man naast me zitten, een stevige Spanjaard, die helaas constateerde dat ik geen Spaans sprak, maar wel meteen elleboogje vrijen en beentje vrijen deed, met zijn manier van zitten, ik kon hem niet ontwijken. Hij was erg warm en dat kwam me wel uit, want ik had met drie uur zitten in de airco ruimte het wel wat koud gekregen. De man was duidelijk bang voor het vliegen, hij begon met een kruisje en eindigde met een kruisje en tussendoor zat hij zo te wiebelen tegen mijn been aan, dat ik er het heen en weer van kreeg. Hij was niet te ontwijken en zijn zenuwen kon hij niet ontwijken. Waarom kunnen mensen toch niet gewoon genieten van een vlucht, zo mooi dat je zomaar kunt vliegen van de ene plek naar de andere, een wonderschoon staaltje techniek en zo veilig als mogelijk. Ik heb die gevoelens van zenuwen geheel niet bij het vliegen, voor mij is het echt genieten of de tijd uitzitten, zoals ongetwijfeld mijn 10 uur durende vlucht van Bogota naar Madrid.

Op het vliegveld in Bogota werd ik keurig opgehaald door de shuttle van het hotel, zodat ik nu al ingelogd zit te schrijven aan mijn reisblog. Morgenochtend vroeg om half acht al een ontbijt afspraak met Juan en Arie Pronk, de PUM coördinator Zuid-Amerika, die er sinds vandaag ook is. Dan bespreken we wat er morgen van mij verwacht wordt, dat is me nog volstrekt onduidelijk, terwijl ik al wel mijn presentatie zo goed als mogelijk heb voorbereid.

Wordt voor mij ook een keer vroeg naar bed.